Het fotograferen der Planeten is een heikele zaak.
Het risico op het creëeren van Creatief Ingestelde Ruis Schijven is zeer latent aanwezig.
Het probleem is zoals gewoonlijk onze atmosfeer. Pas nu en dan is die echt heel stillekes en krijg je een stabiel beeld, meestal krijg je dansende bollen te zien.
Echter, tussen al die ronddaverende ronde schijven zit er zo nu en dan eens een echt scherp schijfje tussen.
Om die te vinden fotografeer je dus geen planeten, maar film je die.
Intelligente programma's vinden dan de betere beeldjes en tellen die op (stacken), en met nog een hoop abra ende dacraba kan je dan uit zo een stack van foto's een redelijk beeldje destilleren.
Die vrijdagnacht was het toch al veel te laat om vroeg te gaan slapen, en dus was er tijd om voor de eerste keer met de nieuwe telescoop wat filmpkes te maken.
Drieëndertig.
Om een idee te geven, als je naar één beeldje kijkt uit zo een filmpje, dan zie je dat dat niet zo veel voorstelt :
Het volstaat echter om daarna de volgende programma's te gebruiken : Autostackert 4.0, Registax 6 en Photoshop om tot een beter resultaat te komen.
Op het resultaat van die bewerkingen zie je rechts onder de Grote Rode Vlek (int zwart wit, jaja), in de twee centrale banden zie je allerlei kleinere stormen, en overal elders nog een hoop extra details.
Eentje van iets later op de avond, de vlek is al een stuk verder geroteerd :
Next : een korte animatie gemaakt uit dergelijke aparte beelden.
Het tijdverschil tussen het eerste en het laatste frame is amper een achttal minuten !
Ter info : de rotatietijd van Jupiter is 10 uur. De Rode Vlek is dus in feite de Joviaanse impersonificatie van BipBip !
Iets later op de avond, ik bedoel nog meer een kot in de nacht, werd er wat minder gepruld aan de kijker, en kan er dus een iets langere animatie gemaakt worden.
Deze beslaat een half uur.
Voor de Puriteinen : ja ik weet het, de bewerking kan beter.
Maar wat ruimte voor verdere verbetering kan nooit geen kwaad, is het niet ???
Nog een laatste aparte beeldje :
Toch Tof he.