Vorige zaterdagnacht was een zeer heldere, dus donkere, nacht. Na de gebruikelijke technische strapatsen met de kijker te Leuven toch even de tijd genomen om een opname te maken van een melkwegstelsel. Een stelsel uit onze lokale groep stelsels, 30 miljoen lichtjaar verwijderd en ongeveer even groot als ons stelsel : 100.000 lichtjaar.

Daar de opnames met een zwartwit camera gebeuren worden er in feite vier series met opnames gemaakt. Elke aparte foto 60 seconden. Elke serie van 45 foto's met zijn eigen filter : rood, groen, blauw en wit. Al die opnames worden apart geselecteerd en georiënteerd en gestapeld en verwerkt tot één enkele foto. Alles samen zijn daar een, hmm, dertigtal verschillende operaties voor nodig in een gespecialiseerde software, en dan tel ik degene die je moet doen omdat er eentje mislukt is nog niet bij. Het is een fijn afstelwerkje dat bij bijna elke stap een aantal beslissingen vereist om telkens weer een anders getinte oplossing te krijgen. Geeft ook lekker veel gesprekstof met mede-astrofotografen. Beetje zoals bandendiscussies vroeger in het montenbaajk wereldje.

Doordat we het stelsel van op de zijkant zien, komen heel mooi de stofwolken te voorschijn. Stofwolken waaruit alle sterren ontstaan. Al de aparte sterrekes op de foto zijn trouwens sterren van onze eigen melkweg, die staan veel dichter dan het stelsel. Beetje zoals insecten op de voorruit van de auto terwijl je naar een landschap kijkt.

Genoeg gezeverd, de foto :