Men had ons gezegd dat er de laatste jaren zo goed als geen sneeuw meer valt in de Jura. Klimaatopwarming.

Is dat even anders geweest. Het begon al eind november, en is pas gestopt eind maart. Wij wonen op 600m hoogte, en heel dikwijls lag er 's nuchtends een nieuw pelleke sneeuw. Dat dan meestal wel snel wegsmolt.
Maar boven 1000m bleef alles gewoon liggen. Met als resultaat enorm dikke pakken sneeuw. En dus veel mogelijkheden tot sneeuwsporten. Al wringen daarvoor de knieproblemen wat tegen, langlaufen en skiën is ten strengste verboten. Sneeuwrakettenstappen echter niet. 

In de zomer riskeer ik me gewoon op alle mogelijke wandeltochten in de bergen, tot aan de grens waar een touw nodig is want dan moet je met twee zijn. Parkoers, timing, weer, zwaarte, kaartlezen, allemaal geen probleem. In de sneeuw echter, dat is anderen toebak. Onwennig, geen ervaring met de gevaren, bijna elke week lawineberichten. Daarom eerst een paar tochtjes gedaan op specifiek uitgepijlde sneeuwrakettenparkoers, vanuit skigebieden. Maar...

Eerst nog eens wat geografie. We wonen dus in de flank van een enorme bergrug. Die loopt van Bellegarde tot Col de la Faucille, de col die boven het stadje Gex ligt. In totaal ongeveer 35 km lang. Aan de voet van die bergkam liggen de dorpjes Collonges, Farges, Péron, St Jean de Gonville, Thoiry, Sergy, Crozet en Gex.  Daarnaast strekt de vallei met het meer van Genève zich uit. Het meer ligt op 275m hoogte. Met zijn 1721m is de Crêt de la Neige de hoogste top. Trouwens ook de hoogste van de Jura. De Reculet is net een meter lager, maar er staat een toren op van 7m hoog. Er was vroeger discussie welke van de twee de hoogste is. Het is dus de Crêt de Neige, maar de toren op de Reculet is hoger.

Tip voor geïnteresseerde Belgen : je stapt naar de dichtstbijzijnde bushalte, je neemt de bus naar het station, de trein naar Zaventem Luchthaven, het vliegtuig naar Genève, de Y-bus naar het centrum van Thoiry, en dan het pad hop naar boven tot aan de top van de Reculet. Je zucht dan dat het wel ferme tocht is (met gruwelijk steile stukken), maar er toch wel veel volk op de top staat.



Op de bergrug liggen uiteraard nog meerdere toppies, zoals de Crête de la Goutte, de Colombey de Gex, de Grand en Petit Montrond, en nog wel wat. Zoals de Gralet, onbekend, onbemind, leeg, verlaten, weg. En die Gralet was dus het doel van de dag. 

Vanuit het dorpje Farges, hier wat verderop, loopt een klein asfaltbaantje tot 1150m hoogte, waarna je te voet verder kan naar de bergkam van de Jura. En dan over de GR van de GTJ (grande route wandelpad van de Grande Traversée du Jura) naar de top van de Gralet. 

Op één enorme ijsplek na, was het baantje vrij tot op 1000m hoogte. Daar lag een grote sneeuwhoop, niet door te komen, zelfs met de sneeuwbanden van de Polo. Otto geparkeerd, uitgestapt, stapschoenen aan, rugzak op de rug gezwierd, en hoppa te voet verder. Die rugzak was goed gevuld, met camera, statief, water, winterkleren, gps, lampje, sneeuwraketten, stapstokken (de stapsokken had ik al aan), en weet ik wat nog allemaal meer. Na de eerste sneeuwplek toch nog wel 200m kunnen stappen, en daarna was de baan helemaal toegesneeuwd. Dus raketjes aan en stokjes vastpakken, en weg zijn wij. Het weer was genen vetten, maar het water - ahum sneeuw - zonnetje gaf eigenlijk wel ideaal wandelweer.

An sich is het pad niet zo interessant, want je zit dus hoofdzakelijk in de bos. Maar door de sneeuw krijg je wel mogelijkheid tot het maken van leuke plaatjes.

En eenzame boompjes mogen uiteraard nooit ontbreken :

In tegenstelling tot de uitgepijlde tochten in de skigebieden kom je dus geen kat, zelfs geen mens tegen. Enige teken van leven is hier en daar een welgekomen plakkaatje dat je op een pad zit, en boven op de graat een paar sporen van enthousiaste tourskiërs die de Grande Traversée du Jura gedaan hebben. Die spoorbevestigende tekenen waren wel handig, want een pad onder een dikke laag sneeuw is vrij onzichtbaar.

Door vroeger overmatig gebruik en zware verslaving zijn mijn hersens wat vervormd, het tingelde dus in mijnen kop dat alles (op een klein stukje van 50 hoogtemeters na) precies wel te doen zou zijn met de mountainbike. En misschien is met de fiets dat kort stukje zelfs vermijdbaar. Een ideeke voor deze zomer...

Na een uur of drie ploeteren bleek er net onder de Gralet een refuge te zijn, wel een beetje ondergesneeuwd.

De ingang :

Toegang tot het hout voor de stoof :

Het dak :

De top is nog effe een steil stukje, en dan een paar stenen die boven de sneeuw uitsteken. Ideaal zitplaatsje om de boterhammekes op te eten. En eindelijk een zicht op de bergen in de verte. Beetje spectaculair zichtje... De chaîne des Aravis. 

En toen, en toen begon het te sneeuwen. Twee uurkes stappen later, na nog wat strapatsen los door de bos bij het afsteken van een haarspeldbocht, den otto terug gevonden en naar thuis gereden. Meer moet dat niet zijn...