Summer of 69.

De zomer van negenenzestig. Negen tien honderd negen en zestig. Het jaar van den Eddy, het jaar van de maan. Het jaar van vijf jaar bestaan, van ergens midden in de nacht beneden mogen zitten, kijkend naar zinderend slechte zwart wit beelden. "That's one small step for man, one giant leap for mankind". Hoewel Armstrong een vrij normale maat van voeten had, vielen zijn schoenen van die dag inderdaad wat groot uit. Maar om daar nu zo een spel van te maken. 

Beeldjes van die landing onlangs terug gezien in de serie "The Crown" van Netflix. Met den Philip (niet den onzen, die van Engeland, nog een specialer geval precies) die de drie astronauten ontving op het paleis, in de hoop wat zeer diepe vragen over "het zijn der menscheid" te kunnen stellen. Echter, de fermste anekdote dat ze konden vertellen was dat ze wakker werden in hun slaap van de waterkoker. Hij hoopte met een stel wonderbaarlijke zieners, profetische dromers te kunnen converseren, diepgravende vragen bedacht, maar verder dan die waterkoker geraakten ze niet. Het waren in feite gewoon drie piloten die een week aan een stuk aan alle knoppekes hadden gedraaid en geduwd die ze maar konden vinden. Niks groots aan.


Wat echter wel groots was, dat was de Kennedy in het jaar tweeënzestig : 
We choose to go to the Moon! We choose to go to the Moon...We choose to go to the Moon in this decade and do the other things, not because they are easy, but because they are hard; because that goal will serve to organize and measure the best of our energies and skills, because that challenge is one that we are willing to accept, one we are unwilling to postpone, and one we intend to win, and the others, too.

Dat waren nogal eens Amerikanen ! Dat is nog wat anders dan die flippo van den dag van vandaag die Javel van den Aldi wil inspuiten om het virus om zeep te helpen. 

Maar nu is het dus bijna Summer of 20. Twee duizend en twintig. Het jaar van. Van niks, van niks doen eigenlijk. Ja misschien wel van die javel van den aldi, maar voor de rest, Blijft In Uw Kot !!!

Ja dus. Wat nu dus ? Wandelingske maken, toerke maken met de vlo, kakske leggen. En dat is het zo wat  Je kan niet blijven dezelfde bloem trekken, dezelfde vlinder ambeteren, voor dezelfden prikkeldraad van Natuurpunt geblokkeerd staan. Ik in mijn kot, dat lukt nie goe nie. 

Dus??

Idee !!  Sterrenkijker opsnorren, ergens in de garage. Gekocht in de Summer of 89. Maar sedertdien zowat altijd onder het stof blijven staan.  Daar kan je het ganse universum mee in verdwalen. Dat ze zelf in haar kot blijft. En, je kan daar fotoos mee trekken ! Van wat ? Van Messier 3 !  van wat ? Messier 3 ! Maar dat prentje zal ik later wel eens tonen. Past niet in dees vertelsement.  

Dus. De Maan :

Onzen Dries vroeg me wel : "waarom dat trekken ? Ge kunt er toch niet naar toe ???"
Eum ? 

En ja, Summer of 69 is uiteraard ook een lieke van Pink Floyd. Of dacht ik toch, even opgezocht op spotify, en tis van Bryan Adams. Eén of ander afgrijselijk gedrocht. bweekes. Floyd is Summer of 68. Die waren er altijd al vroeg bij. tja.

En als je dat lieke opzet op spotify, dan fantaseert die er vanalles bij, en komt bij White Rabbit, van Jefferson Airplane, uit, en beginnen de ridders achterwaarts te brabbelen, de witte toch. Om te besluiten met : 
Feed your head, feed your head (this music should be played loud, stond er vroeger op sommige platen).

Als dat al niet profetisch is. We choose to go to the moon! We choose to go to the moon! To feed our head !!! With White Knights, talking backwards, with pills of our mother, that do nothing at all. 
Vwola. C'est ça, zei Titeca.

PS. There is no dark side on the moon really, I presume it's all dark.

Cookies

Door gebruik te maken van onze website gaat U akkoord met ons gebruik van cookies. Wij verzamelen geen gegevens via cookies, er zijn enkel website functionele cookies.