Gepubliceerd: 10 juli 2019

Hits: 135

Twee weken geleden was ik al op avond- ende nachtuitstap geweest naar de Lac Blanc, vanaf de Col des Montets (zie een vorig vertelsement : Col des Montets, richting Lac Blanc). Dat was geen 100% succes geweest, omdat er toen echt wel nog te veel sneeuw lag. Vlug vlug een extreme warmtegolf over Europa aangevraagd aan God de Vader, die kent me al van in den tijd van de Hagelandsche Chrono. Gevolg : tot 2400m was er bijna geen sneeuwveld meer te vinden, indrukwekkend hoe een laagske sneeuw wegsmelt door een extreem hittegolfke.

Deze keer zou het echt de avond der boekentijnen worden (boekentijn is Pieterlands voor Bouquetin, in het Nederlands is dat eigenlijk Steenbok, maar dan moet ik altijd aan Steenuil peinzen, of, erger nog, Steenezel). 



Kan dat ? In twee weken ? (zie vorig verhaal : Col des Montets, richting Lac Blanc). 

Genoeg Boekentijnen, nu wat vergezichtjes.

Klein Ventje met een klakske, Groot Bergske.


Aiguille Verte in vrij goe weer.

In Canada zouden ze zeggen "aaaaaaaassssssoooooommmmmmeeeeeee"



Hier hoort een klein verhaaltje bij. Dit is getrokken van aan het Lac Blanc. Ik dacht dat toch, maar na het nemen van de foto, rondgelopen en gezocht, en nergens de Refuge te vinden. Na een 800 hoogtemeters klimmen met een zware rugzak vol fotomateriaal was er wat goesting in een colaake, maar waar hadden ze die hut verstopt ??? Ikke rondlopen en doen, want was zeker dat het hier moest zijn, de Lac de Chéserys was al gepasseerd, en dat ligt net iets lager. Tuurlijk geen kaart mee, want kende de weg toch totaal van buiten. En maar zoeken en zoeken. Bleek dat die lodderige hut van nog 100 meter hoger naar me loenste, en het grotere Lac Blanc dus nog een 100meter hoger ligt. Moest die cola hebben, en dus toch maar naar boven getsjekkerd. Nu wel door een pak sneeuw. Vreemd genoeg geen foto van genomen, maar ja, khad een klopje.

Na het drinken van het colaaken, naar de juiste plaats getrokken, en ja, ze staan hier allemaal ergens naar te kijken. 

En het is dus voor dees foto dat het allemaal te doen was. Maar, er kwam wel een wolk voor de zon, en de berg kwam alras in de schaduw te liggen. Het was me niet duidelijk of die schaduw van een wolk of van de Aiguilles Rouges kwam (de bergrug achter me). En dus in feite al vrij snel terug gekeerd naar dat onderste meertje. Kwestie van toch al wat aan de terugweg te werken. Het viel me trouwens op dat de zon pal op de berg zat, en dat is niet echt top voor een echte topfoto. Zal in september eens moeten terug gaan.

Daar beneden trok die vermaledijde wolk toch weg, of zakte de zon er echt helemaal onder, en werd het echt avond.


Stukske gletcher dat nog over is, ook met dat avondlicht. Dat is pas awsome, hoe snel en hoe hard het allemaal verdwijnt. Nie goe bezig, mensheid, of eerder mensDOM.


En na oranje komt roos !


Dag der Boeken Tijnen, ze bleven me opzoeken.
Vroeger had je filmpkes van 21 of 24 ASA, of 100 of 400 ISO. Deze foto is getrokken na het vallen van de avond, op ISO 2500.
Straf he.


En eenmaal de avond echt gevallen is, dan komt Manneke Maan. 

Dit is een vergroting van dezelfde foto, je ziet zelfs de kraters op de maan. En, weet je, genomen ZONDER statief. 300mm lens, F5.0, 1/800s, iso 2500.

Ja, veilig thuis geraakt, deze keer was het al veel later dan vorige keer, en dus direct met lampje op het hoofd rondgelopen. Voorzichtig zijn, want dieptezicht is niet ideaal, maar dat lukt wel. 


En nu, vakantie !