In feite zou dees serie de naam moeten dragen "vergezichten die zich openbaren tijdens een in feite vrij illegaal uitgevoerde maar wel zwaar bevochten wandeling in de tijden van de lockdowns van het jaar 2020 in de streek van de Franse Jura door een zekere Pietre die wel een oogje had op de maan maar die dag vooral zwetend van boom naar boom geklauterd is omdat die klutefranschen wel deftige kaarten tekenen maar dan de baantjes die op die kaart staan naar de vaantjes laten gaan en die Pietre niet wil terugkeren, dikkop, en dan uiteindelijk wel een vrij skoon wandeling gemaakt heeft". 

Maar dat is dus een titel die een beetje te lang is. 

De foto's.

Of, eerst een andere foto van een paar dagen eerder. Op dwaal in de bos hier in de flanken van de Jura kom je al eens een weide tegen. Voor koeien. Maar ook om in de verte te kunnen turen.


Het mooie aan het wandelen in de bergen, en aan landschapsfotografie, is dat op elk moment en elke plaats je telkens totaal andere foto's krijgt. Deze foto is van op exact dezelfde plaats, maar een ander moment (en ook wel in een andere richting).




Bedoeling van de dag was van thuis uit naar boven te klimmen tot aan de Gralet, en daarna de ridge (oenoemdeda in tvlomsch ?) te volgen tot aan de tweede hoogste top van de Jura : de Reculet. Alhoewel, de tweede hoogste top, volgens velen is het de hoogste. De Cret de Neige is officieel een meter hoger, maar de top van de Zjura is de Reculet. Daar staat namelijk een veel hoger kruis/toren op, en als de fransen iets beweren, dan ist zjust.

Daarvoor had ik een ganse reeks nieuwe paadjes uitgekozen op de kaart. Doch de kaarten zijn al even betrouwbaar als, tja, als vanalles en nog wat hier in la doesse fransse. Een steil stuk van het bos, dat pal op een zwart gestreepte lijntje op de kaart gesitueerd was, was verworden tot een hoop rotsblokken, boomstammen, putten gevuld met bladeren, en een heel fijn spoortje van andere onnozelaars zoals tekik die daar ook al wel eens gepasseerd waren. Toen het te erg werd toch maar wat rechts van dat would-be pad gekropen, en dat was dus geen topidee, loeisteil van boomstammeke naar boomstammeke klauteren, al zwetend en vloekend en puur genietend. Ik wist dat boven mij een goede baan liep (stond op de kaart, maar ik was er ook al wel eens gepasseerd). En ik had gelijk, want plots dook een bord op tussen de bomen "St Jean de Gonville", met een rode streep er door. Vrij surrealistisch als ge half aan een doorbuigende tak hangt met je voeten helemaal in een knoop in een veel te steile helling. Maar tkwam goe. 

Daarna een mooi pad gevonden, aangeduid als sneeuwrakettentocht, weeral leisteil, betoverend, vergeten te fotograferen (er was geen padinhetboslicht), en tot vlak aan de Gralet, en vanaf daar was het puur genieten. Met vergezichten naar alle kanten.



Chézery-Forenz. Geen drone nodig voor luchtzichten, wel deftige stapschoenen en wat oriënteringsgevoel.



Andere kant : Usine d'Incinération des Ordures Ménagères. Den verbrandingsoven dus. Maar ook Genève.

Nog eens de Môle, zeer karakteristieke berg van de streek (en 170meter hoger dan die hoogste top van de Jura)


En uiteraard was de Monte Bianco ook zichtbaar. Het was wel moeilijk om die te fotograferen, want er zat altijd een soort dingens voort. Ik kon niet kiezen en heb dan maar alles in een clipje gemonteerd :



En nog een uitsmijter met wat wolkjes :

Ach ja, en waar komt die titel van dees blogje vandaan ?
Awel, op de kaart staat de plaats, waar ik het merendeel van de foto's getrokken heb, aangeduid als "Pierre de la Lune". Mooi he.

En ja, op de Reculet ben ik dus niet geraakt, zal voor een volgende keer zijn. Maar dus wel op de Maan. Ook nie mis nie. 

Subcategorieën

Cookies

Door gebruik te maken van onze website gaat U akkoord met ons gebruik van cookies. Wij verzamelen geen gegevens via cookies, er zijn enkel website functionele cookies.