Gepubliceerd: 09 december 2020

Hits: 1228

• Jura
• hike

"Pieter van de maan", hier lokaal is dat "Pierre de la Lune". De chinezen, damerikanen, de japanezekes, de russen, die gaan naar de maan, stenen gaan ophalen, nogal een gedoe. Steen = Pierre, Maan = Lune, begrijp je ?
Wij, nen amerikaan en nen belg, die gaan in de Jura naar "A Place called Pierre de la Lune". Dat was dus ons doel van de dag. 

Niet te vroeg vertrokken, want sochtends sneeuwde het nog. Naar de parking van Tiocan gereden (dat is 250meter hoger dan ons huizeke), "miljaarde, ze staan daar", Mike liet den otto zachtjes een beetje achteruit en naar beneden bollen, ons formulierke ingevuld "toggie doen, niet langer dan 3h, zjust vertrokken, pour l'amusement de notre même". Wijllie terug naar boven gereden, naar Tiocan, ruitje open doen, naar gendarmekes kijken, en die gasten direct :  "EEEEEEEELLLLLAAAAAA, wa ies da ier na ???" "eede gaaliie ulle formulaire de dérogation wel ingevuld" ? "Jow, jow, kiek mor iere, wej". "Allé, tis goe, toereke doen naar boven ?" "jow jow jow". beetje smile, ruit toe, "onnozelaars waarom hebben jullie geen masker aan ???"

Voor de rest ga ik niet zo veel meer vertellen, de foto's zeggen genoeg. Toch zes uurkes en een half onderweg geweest (twee personen, elk drie uur, dat is in totaal zes uur, perfect legaal dus, not), en twas zjust niet donker toen we terug aan den otto waren. Deze keer zonder flikken.


Het licht veranderde continu. Hier had er zelfs ene de kleuren uitgezet.

Een bumeke. Nu en dan een keer een bumeke. 

Den Bob die zong altijd : "No Woman, No Cry".
Ikke zeg altijd (kan nie zing nie): "No Takken, No Buum".

Mike, waiting for Pieter. 

Eenmaal aan de graat gekomen, na heel veel spoorwerk door soms sneeuw waar we bij momenten een halve meter in zakten, konden we door de rotskes naar beneden kijken, waar er wat meer zon was. Mike wilde nog daar op die rots gaan staan, maar hij mocht niet van me. Neen. Hier blijven.



Echt, dat licht veranderde konstant, er was zelfs verschillend soort licht op hetzelfde moment. 



Daar op den top hebben we ons boterhammekes opgegeten, mochten we er een boek schrijven het zou noemen, "A summit called Pierre de la Lune". Een chamois passeerde aan die paalkes, en ging daar naar beneden. Wij aten boterhammekes, met eps en kees.